Unha pequena introdución aos arquivos da CRTVG e en Rusia

VISITA AO CENTRO DE DOCUMENTACIÓN DA CRTVG

O semana pasada os alumnos de segundo de Xornalismo da USC tivemos a oportunidade de visitar o Centro de Documentación da Televisión de Galicia. Esto supuxo un gran descubrimento para a gran maioría, que descoñecíamos a labor de documentalistas, informáticos, persoal de mantenemento e outras persoas que permanecen na sombra pero sen cuxo traballo o xornalismo deixaría de ser como é.

Nos arquivos permanecen gardados imaxes e sons que pouco a pouco son pasados a formatos máis modernos dentro das posibilidades de cada órgano. No caso da televisión de Galicia, dende que comezou a emitir os días 24 e 25 de xullo os actos do Apóstolo, lévanse almacenadas unhas 400000 cintas. Ao principio, gardábase o material en «bruto», mais en 1988 tomouse a decisión de comezar a compactalo, de xeito que o espazo das cintas se aproveitase moito máis.

O material está gardado nun edificio en San Marcos, e o depósito abrangue 700 metros cadrados. As condicións son as óptimas para este tipo de ferramentas, que se atopan nun ambiente cuxa humidade e temperatura son rigorosamente controladas. Así, os informativos, os programas deprodución propia como os especiais de fin de ano e a ficción. Neste último caso, os arquivos son tratados de xeito diferente, pois os dereitos de emisión son mercados para uns días determinados e tan só a dobraxe pertence á cadea.

Estes permanecen a bó recaudo até que son solicitadas para a súa reemisión, para reelaborar programas que percisan dun fragmento doutros ou incluso como planos de recurso, que son aqueles que se utilizan na edición ou montaxe como recheo para dinamizar. Tamén é importante gardar estes vídeos o tempo estipulado na lei por se houbese algún problema legal, así como para posibles solicitudes por parte de particulares, institucións ou outras canles de televisión. A menos que haxa un impedimento legal, o préstamo é posible. Non obstante, non só se conservan os materiais audiovisuais da televisión, senón que tamén debe ser gardada a documentación escrita, a radiofónica ou a gráfica.

A información contida nestes arquivos é tan ampla que non só abarca os programas emitidos da propia canle, como cabía supor, senón tamén os anuncios publicitarios ou noticias chegadas directamente das axencias. Gardar toda esta información leva moitas horas de traballo. Para gardar media hora de vídeo e audio, os documentalistas precisan dúas horas laborais, xa que teñen que identificar o contido do vídeo parte por parte para que sexa máis sinxelo de atopar nun futuro o caso concreto que se busque. Actualmente, traballan na CRTVG 17 documentalistas, un persoal insuficiente.

OS ARQUIVOS EN RUSIA

O oito de novembro de 2012, un profesor ruso, Rakoi, impartiu unha clase na aula dúas da facultade de ciencias da Comunicación para os alumnos de segundo de grao.

O cine chegou a Rusia en 1896. O primeiro film ruso foi rodado polo cámara dos irmáns Lumiere e contaba a coroación do Zar Nicolás II. Pouco despois, tería lugar outro feito fundamental na historia do cinema ruso: abriría Pathe Gaumont, unhas salas de exhibición. A partir dese momento, comezarían a producurse películas que competirían coas creacións alemás ou francesas.

Durante a I Guerra Mundial, os produtores promoverán filmes anti-alemáns. Non obstante, trala Revolución Rusa en 1917, desaparece o cine do imperio ruso.

As empresas de cine serían as que lle darían un maior auxe ao xénero. Según o profesor, a máis importante é Hanz-honkov, mais non é a única con forza no panorama ruso.

Antes de 1948 non hai arquivos de cine. Pero a partir da creación de Gosfilmofond, que forma parte da Federación Internacional de Arquivos de Filmes, esto cambiaría. Neste arquivo non só gardan cintas de orixe ruso, senón tamén doutros países. Entre outros, atópanse aquí películas de Pedro Almodóvar ou Buñuel, así como pequenos fragmentos da chegada dos nenos de Rusia (menores de idade enviados dende a zona republicana de España) a este país en 1937. Do mesmo ano, conservan un estracto do filme de Carlos Velo (cineasta ourensán que sería figura clave do cinema mexicano) sobre Galicia. En canto ás películas de propaganda, estas serían organizadas despois do período soviético. En total, hai uns dous millóns de filmes.

En 1974 organizouse Gosteleradio. Tamén sería a partires destes anos cando as empresas comezarían a recibir axudas por parte do Estado.

Na páxina web dos arquivos rusos pódense atopar virtualizados moitos documentos audiovisuais de interese público, xa que ademais de estar presentes de forma física no arquivo do país, tamén están virtualizados e transladados á web.

Bibliografía:

-Valle Gastaminza, Félix de. «La documentación en televisión« [en liña]. Universidad Complutense, Facultad de Ciencias de la Información. <http://www.ucm.es/info/multidoc/prof/fvalle/doctv.htm>

-Gobierno de España, Ministerio de Educación «Media televisión» (en liña)

<http://recursos.cnice.mec.es/media/television/extras/glosariogen.html>